Scheiden op late leeftijd of het huwelijk in stand houden met een andere inhoud?  

Zowat een kwart van de Belgen zijn babyboomers. En die leiden een heel ander soort leven dan de vijftigers en zestigers van de vorige generatie. In hun jeugd waren ze de eersten die vertrouwd geraakten met het begrip “zomerfestival” en nu zijn ze allemaal op de digitale trein gesprongen. Hun hypotheek is afbetaald, hun jongste kinderen hebben het ouderlijke nest verlaten en zelf willen ze nog volop van het leven blijven genieten.

 

Maar ze zijn net als hun partner in de loop der jaren heel wat veranderd en daarom zien we ook steeds vaker scheidingen na huwelijken van 25, 30 jaar of meer. Omdat mensen een stuk langer leven dan vroeger is ook de periode van “de nog resterende jaren” langer geworden. En steeds meer mensen vinden het daarom de moeite om ook dan nog te scheiden, omdat ze eigenlijk nog “een leven” voor zich hebben. Binnen het totaal aantal scheidingen vormen de scheidingen op late leeftijd in ieder geval stilaan de grootste groep. De tijd dat echtparen na een huwelijk van een kwarteeuw enkel konden scheiden “van tafel en bed” is definitief voorbij.

 

Over de vraag waarom babyboomers, die eigenlijk alles hebben om gelukkig te zijn, op latere leeftijd toch een punt zetten achter hun relatie is al veel gezegd en geschreven. Hebben ze te hard gewerkt en hadden ze te weinig oog voor elkaar waardoor ze uit elkaar zijn gegroeid?  Of hebben ze het gevoel dat ze, nu ze eindelijk wat meer vrije tijd zullen krijgen, eerst maar eens aan zichzelf moeten denken?   Willen ze nog één keer – eventueel met een jongere partner – het gevoel van een allesverterende passie en verliefdheid beleven?  Wat ook het antwoord op die vragen is, het is een feit dat de vaak scheidende babyboomers de eerste generatie zijn die het risico blijkbaar aandurft om alleen oud te worden.

 

Maar is het echt nodig om een streep te trekken onder een lange periode van op zijn minst goede verstandhouding? Is het niet mogelijk die verstandhouding ook voort te zetten zonder dat beide partners helemaal hun eigen weg gaan?  

 

Natuurlijk heeft het geen zin om samen te blijven uit schrik om niet alleen te vallen. Want de eenzaamheid kan binnen een relatie misschien groter zijn dan erbuiten . Maar voor babyboomers die aan scheiden denken is het misschien toch nuttig om de zaken eens rationeel op een rijtje te zetten. Getrouwd blijven en elkaar in volle vertrouwen kansen gunnen om ook af en toe alleen van het leven te genieten kan een oplossing zijn. Het huwelijk anders invullen met de vertrouwde “compagnon de route” kan veel gedoe vermijden en betekent ook dat volwassen kinderen in het vertrouwde huis nog kunnen “thuiskomen.” Misschien weegt het samen met de kinderen en kleinkinderen vasthouden aan het familiegevoel wel op tegen het voorgoed uiteengaan.

 

Wie jong scheidt neemt die beslissing meestal toch ook niet overhaast. Waarom zouden babyboomers dat dan wel doen?